Link-trener AN-2550-1

Razvoj civilnog vazdušnog saobraćaja dvadesetih godina prošlog veka doveo je do pojave novog tipa letenja u svim meteo-uslovima i noću - takozvanog instrumentalnog letenja. U težnji da smanji rizik i troškove obuke, američki konstruktor Edvin Link konstruisao je 1931. godine trenažer koji predstavlja pilotsku kabinu sa svim instrumentima, postavljenu na nosač tako da može da se okreće, ljulja i naginje zavisno od zadate komande na isti način kao pravi avion, pri čemu svi instrumenti reaguju na odgovarajući način. Ovo je ostvareno pomoću vakuumskog sistema i ventila povezanih sa pilotskim komandama i instrumentima. Pored trenažera za zasebnim stolom sedi nastavnik koji prati rad učenika pomoću posebnog pisača - „pauka” i grupe instrumenata.

Njegova masovnija primena u pilotskim školama u Sjedinjenim Državama usledila je posle serije katastrofa 1934. godine, prouzrokovanih niskim nivoom obuke američkih pilota u „slepom letenju”, a Drugi svetski rat je doveo do njegove masovne primene. Danas su trenažeri za „slepo letenje” nezaobilazan deo obuke civilnih i vojnih pilota i imaju zajedničko ime „link-trener”.

Prvih pet primeraka koji su stigli u Jugoslaviju nabavljeni su 1939. godine za potrebe obuke pilota „Aeroputa”, a posle Drugog svetskog rata nabavljeni su u dva navrata - prvih 10 komada 1945. godine, a potom još 14 komada 1946. godine i kod nas su dobili oznaku ANT-18.

Izloženi primerak je originalan trenažer Edvarda Linka i dobijen je od Aerokuluba „Franjo Kluz” iz Zemuna 1992. godine